بذر نهال نشاء

جوانه زنی موفقیت آمیز نشان دهنده یک انتقال مهم در رشد چرخه گیاه است و هم برای عملکرد محصول و هم برای بقای گیاه در اکوسیستم‌های طبیعی مهم است. با این حال ، پتانسیل جوانه زنی در طول ذخیره سازی کاهش می‌یابد و طول عمر بذر تعیین کننده اصلی تولید محصول است. کاهش قدرت جوانه زنی در ابتدا به عنوان تاخیر فزاینده در ظهور ریشه و تکمیل جوانه زنی و در نهایت با از دست دادن قابلیت زنده ماندن بذر آشکار می‌شود. مکانیسم‌های مولکولی که قدرت و جوانه زنی بذرها را تعیین می‌کنند مبهم هستند ، اگرچه خراب شدن کیفیت بذر با تجمع آسیب به ساختارهای سلولی و ماکرومولکولها از جمله لیپیدها ، پروتئینها و اسیدهای نوکلئیک همراه است. در بذرهای متحمل به تخلیه ، دوره‌های خشک شدن / رهاشدگی و دوره طولانی مدت در حالت خاموش خشک با سطح قابل توجهی از استرس به ژنوم جنین همراه است که می‌تواند باعث جهش زایی ماده ژنتیکی ، مهار رونویسی و تکثیر و به تاخیر انداختن رشد و توسعه شود. تعداد فزاینده‌‌‌ای از مطالعات نشان می‌دهد آسیب DNA انباشته شده در ژنوم جنین و ظرفیت ترمیم بذر برای برگرداندن این آسیب ، به عنوان فاکتورهای اصلی تعیین کننده قدرت و زنده بودن بذر است. یافته‌های اخیر در حال حاضر نقش مهمی‌برای پاسخ به آسیب DNA در تنظیم جوانه زنی ایجاد می‌کنند ، تحمیل تأخیر در جوانه زنی در دانه سالخورده برای به حداقل رساندن عواقب زیان آور آسیب DNA انباشته شده در حالت ساکن خشک. درک مبنای مکانیکی ماندگاری بذر ، موجب بهبود کارگردانی ارقام زراعی و حمایت از حفظ منابع ژنتیکی گیاه در بانکهای بذر خواهد شد.
زمینه